گفتم مرا بوسه ده ای ماه دلستان

گفتا که ماه بوسه که را داد در جهان

گفتم فروغ روی تو افزون بود به شب

گفتا به شب فروغ دهد ماه آسمان

گفتم به یک مکا نت نبینم به یک قرار

گفتا که مه قرار نگیرد به یک مکان

گفتم که از خط تو فغان است خلق را

گفتا خسوف ماه بود خلق را فغان

گفتم نشان آبله بر روی تو چراست

گفتا بود هر آینه بر روی مه نشان

گفتم چرا گشاده نداری دهان و لب

گفتا که مه گشاده ندارد لب و دهان

گفتم که گلستان شگفت است بر رخت

گفتا شگفت باشد بر ماه گلستان

گفتم رخ تو راه قلندر به من نمود

گفتا که ماه راه نماید به کاروان

گفتم ز چهرهٔ تو تنم را زیان رسید

گفتا ز ماه تار قصب را بود زیان

گفتم عجب بود که در آغوش گیرمت

گفتا که بس عجب نبود ماه درکمان

گفتم که بر کف تو ستاره است جام می

گفتا که با ستاره بود ماه را قرآن

گفتم قران ماه و ستاره به هم کجا است

گفتا به بزمگاه وزیر خدایگان

گفتم نظام دین عرب، داور عجم

گفتا که فخر ملک زمین صاحب زمان

گفتم که سیدالوزرا صدر روزگار

گفتا مظفربن حسن فخر دودمان

گفتم مظفری به همه وقت کامکار

گفتا موفقی به همه کار کامران

گفتم ز خاندان پدر کس چو او نخاست

گفتا که اوست واسطهٔ عقْد خاندان

گفتم جهان ستاند و داد جهان دهد

گفتا وزیر دادْ ده است و جهانْ ستان

گفتم گمان کس نرسد در مناقبش

گفتا که در مناقب او گم شود گمان

گفتم به عقل و جود و هنر یافت منزلت

گفتا که منزلت نتوان یافت رایگان

گفتم که مملکت نبود تازه جز بدو

گفتا که کالبد نبود زنده جز به جان

گفتم که چاره نیست ز عدلش زمانه را

گفتا که جسم را نبود چاره از روان

گفتم که عدل او ز کجا تا کجا رسد

گفتا ز قندهار رسد تا به قیروان

گفتم ستاره وار زند روز رزم رای

گفتا مجره وار نهد روز بزم خوان

گفتم به هند برحذر از رای اوست رای

گفتا به ترک با حسد از خوان اوست خان

گفتم کند به حزم ز سنجاب سنگ سخت

گفتا کند به عزم ز پولاد پرنیان

گفتم اجل به رزمگهش گوید الحذر

گفتا امل به بزمگهش گوید الامان

گفتم که بر عدوش قضا هست کینه ور

گفتا که بر ولیش قدر هست مهربان

گفتم خلاف او به دل اندر چو آتش است

گفت آتشی که مغز بسوزد در استخوان

گفتم بر آن زمین که خلافش گذر کند

گفتا خراب و پست شود شهر و خاندان

گفتم ز بیمش شیر بغرد به مرغزار

گفتا ز تیرش مرغ نپرد ز آشیان

گفتم که چیست اشک و لب و روی دشمنش

گفتاکه آب معصفر و نیل و زعفران

گفتم که چیست خون عدو بر حسام او

گفتا که بر بنفشه پراکنده ارغوان

گفتم چه کرد دور فلک با مخالفش

گفتا همان که باد خزان کرد با رزان

گفتم که چون شود عدوی او به عاقبت

گفتا شود هلاک چو بهمان و چون فلان

گفتم چه وقت غاشیهٔ او کشد ظفر

گفتا چو اسب بادتک آرد به زیر ران

گفتم شود به سعد عنانش همی سبک

گفتا شود به فتح رکابش همی گران

گفتم همه به فتح کند پای در رکاب

گفتا همه به سعد زند دست در عنان

گفتم چه کرد کلک چو بشنیند نام او

گفتا که بنده وار کمر بست بر میان

گفتم بنان او گه توقیع ساحر است

گفتا مگر ز سحر بنا کرد بر بنان

گفتم ز امتحان کف او هست بی نیاز

گفتا که بی نیاز بود بحر زامتحان

گفتم که هست کلکش چون خیزران به بحر

گفتا بلی به بحر بود جای خیزران

گفتم که از جنان همه شادی خبر دهند

گفتا که کرد مجلس او آن خبر عیان

گفتم که باد برکف او هست سلسبیل

گفتا که سلسبیل عجب نیست در جنان

گفتم که جای جود و سخا دست و طبع اوست

گفتا که جای زر و گهر معدن است و کان

گفتم بود به بخشش او ابر در بهار

گفتا نباشد ابر گهربار و درفشان

گفتم ندیم مجلس او هست بی ندم

گفتا هوای خدمت او هست بی هوان

گفتم به جودکرد سپه را رهین شکر

گفتا چنین کنند بزرگان کاردان

گفتم که تافت همت او بر جوان و پیر

گفتا که مهر تابد بر پیر و بر جوان

گفتم بتافت بر سر من نور آفتاب

گفتا که بر سر تو قضا بود سایبان

گفتم زمدح اوست مرا پرگهر ضمیر

گفتا ز شکر اوست مرا پر شکر زبان

گفتم که مدح گوی و ثناخوان او بسی است

گفتا که چون تو نیست ثناگوی و مدح خوان

گفتم چنین قصیده کس از شاعران نگفت

گفتا که گفت عنصری استاد شاعران

گفتم که آن قصیده بدیع است و نادرست

گفتا که این قصیده بسی بهترست از آن

گفتم به مدح خواجه روان است شعر من

گفتا سزد که دارد مرسوم تو روان

گفتم سخاش داد مرا وعده در بهار

گفتا کفش وفا کند آن وعده در خزان

گفتم که تا زشمس بود بر فلک اثر

گفتا که تا ز بحر بود بر زمین نشان

گفتم مباد شمس معالیش را زوال

گفتا مباد بحر معانیش را کران

گفتم که شادمانی او باد پایدار

گفتا که زندگانی او باد جاودان